Hallo lezers,

We hebben jullie nog niet veel verteld over hoe een dag of week in het ziekenhuis voor ons er uit zit. Daar willen we bij deze verandering in brengen!

Zo was ik (Lisanne) twee weken geleden op de ‘labour ward’ en op de neonatologie. Op de labour ward vinden de bevallingen plaats. Zo heb ik twee bevallingen gezien! Dit was erg bijzonder want ik was al twee diensten op de labour ward zonder dat er een geboorte had plaatsgevonden, totdat er opeens twee kinderen tegelijk werden geboren. Op de neonatologie liggen kinderen die te vroeg zijn geboren. Met de middelen die ze hier hebben wordt geprobeerd de kinderen zo goed mogelijk te helpen. Zo was er een kindje die met 26 weken geboren was wat zuurstof kreeg toegediend, een infuus had en een neusmaagsonde. Andere kinderen waren ouder en konden met minder slangetjes toe. Af en toe begon een baby te huilen die ik dan graag oppakte om even mee te gaan zitten.

Vorige week ben ik overgegaan op de chirurgische afdeling. Op maandag wordt altijd begonnen met de overdracht van de nachtdienst. Deze overdracht gaat over alle afdelingen van het ziekenhuis. Na de overdracht, rond een uur of acht, gaat alle personeel naar de eigen afdeling. Op ‘surgical ward’ wordt dan de ronde gedaan door de artsen, worden medicijnen uitgedeeld en worden de opdrachten van de artsen (zoals het afnemen van bloed) uitgevoerd. Op dinsdag en donderdag zijn de operatiedagen van het ziekenhuis. Zo ben ik donderdag naar de OK geweest waar ik drie operaties heb gezien. Vrijdag heeft heb ik bij twee patiënten het rechtzetten van een armfractuur gezien. Dit vond ik allemaal erg interessant!

Op de chirurgische afdeling was vorige week een patiënt met psychiatrische problemen. Hier was de patiënt nog niet bekend mee en er was nog geen oorzaak of behandeling voor gevonden. De vrouw raakte op een gegeven moment in paniek en begon allemaal kleine raampjes op de afdeling kapot te slaan. De andere patiënten en familie renden snel naar buiten, voor zover dat voor de patiënten mogelijk was. Al gauw kwamen er een aantal mannen aan en zo werd de patiënt op een bed gelegd en in bedwang gehouden door minstens tien mannen. De verpleegkundigen dienden haar kalmerende injecties toe en wat later werd de vrouw met verband aan handen en voeten vastgebonden.

Ik (Marijke) was vorige week voor de derde week op OPD. OPD staat voor out patiënt department en is de plek waar alle patiënten het ziekenhuis binnenkomen. Dit varieert van alleen een controle voor de medicijnen tot de spoedgevallen. OPD bestaat uit verschillende afdelingen, zo is er bijvoorbeeld een emergency room, 2 priority rooms, casualty (wondbehandeling), het testen van malaria en de triage. De triage is een ruimte die elke morgen stampvol zit en waar alle vitale functies (bloeddruk, temperatuur, zuurstofgehalte etc.) van de patiënten gemeten worden en de patiënten vervolgens een triage krijgen. Dit kan zijn: emergency (spoed), priority (prioriteit), of queue (wachtrij). Het is bijzonder om te zien dat deze triage meestal alleen door assistenten (die geen opleiding hebben gehad) wordt gedaan omdat er te weinig verpleegkundigen zijn. Daarnaast is het bijzonder dat de patiënten hierbij eigenlijk helemaal niets gevraagd wordt, maar dat er alleen naar de vitale functies en naar hoe de patiënt er uit ziet gekeken wordt. Een heel verschil met Nederland!

Verder ben ik regelmatig in de emergency room. Vaak komen hier patiënten die al erg ziek zijn. In de emergency room ben ik druk met het afnemen van bloed, het inbrengen van infusen en het geven van medicatie, vaak via injecties. Ondertussen wordt de patiënt dan door de arts beoordeeld en wordt er een voorlopige diagnose gegeven. Waarna de patiënt meestal wordt opgenomen op een afdeling. Het interessante aan de OPD is dat er van allerlei patiënten binnenkomen. Omdat mensen hier vaak lang met iets doorlopen voordat ze naar het ziekenhuis komen zie je soms dingen die je in Nederland niet zo snel tegen zou komen. Pas zag ik bijvoorbeeld een man van rond de 30 jaar oud van maar 34 kg en een man met een enorm gezwel in zijn buik. Verder doe ik veel MRDT’s (snelle malariatesten) op de OPD. Veel testen zijn positief, want veel van de patiënten die in het ziekenhuis worden opgenomen hebben malaria.

De afgelopen drie weken was ik (Dieke) op de kinderafdeling. Hier liggen meestal zo rond de 60 kinderen. De afdeling is opgedeeld in twee gedeeltes: High care (hier liggen de ernstig zieke kinderen) en de medium care. De meeste kinderen die op de afdeling binnenkomen hebben malaria.

Mijn werkdag ziet er vaak als volgt uit: we beginnen met een overdracht. Hier worden de nieuwe en de ernstig zieke patiënten besproken. Vervolgens ga ik vaak mee met de artsenronde. Hier leer ik veel van. Hierna help ik met het uitzetten en geven van de medicatie. Als er nieuwe patiëntjes binnen komen breng ik vaak een infuus in en meet ik de vitale functies. Daarna stel ik samen met een collega een zorgplan op.

De collega’s op de afdeling zijn erg leuk en er wordt veel gelachen. Sommige kinderen hebben nog nooit een blank persoon gezien en vinden mij in het begin een beetje eng. Maar later gaat dit vaak beter en kan ik met ze spelen en lachen. Een paar keer heb ik meegemaakt dat een kindje op de afdeling kwam te overlijden. Dit is soms wel lastig. Mensen gaan hier heel anders met het sterven om. Als er een kindje overlijdt, wordt er vervolgens niet meer over gesproken. De familie van het kindje laat ook geen verdriet zien in het openbaar. Dit is allemaal zo anders dan in Nederland.

Afgelopen zaterdag zijn we naar Lilongwe geweest om ons visum te verlengen. De heenreis met de minibus verliep tegen alle verwachtingen in, erg snel, zodat we al om 9 uur op het juiste adres waren. Helaas ging het daar niet zo soepel. Na een lang gesprek en uitleg over de bijzondere regels rond het visum hier, stonden we weer buiten. De bedoeling is dat we over een poosje terug komen met een aanvraag voor een visum, een aantal papieren en geld om hier tot eind mei te kunnen blijven. Hierna zijn we lekker gaan eten en hebben boodschappen gedaan. Even later zaten we voor het eerst in ons leven in een tuctuc. Erg knus zo met z’n drieën! De man zette ons af bij de minibus waar we snel insprongen omdat het inmiddels enorm was gaan regenen. Tijdens de terugreis spraken we verschillende mensen. Zo sprak Lisanne met iemand die zijn zangvaardigheden aan haar liet horen door een heel lied te zingen. Erg leuk dat dit hier zo gebeurd.

Groetjes