Een spetterend einde

Dag lieve mensen,

Ondertussen hebben we ons laatste dagje in het ziekenhuis al weer gehad. Marijke en Lisanne hebben het werk afgesloten op de kinderafdeling, waar we toen we even naar buiten liepen, door alle moeders en kinderen werden aangemoedigd om bij op de wipwap te komen. Een hilarische boel. Ook wilden ze graag met ons op de foto, wat ze ook erg bijzonder vonden.

Daarna is onze vakantie begonnen. We hebben vorige week de Nkhoma mountain beklommen, waar we in huisje boven op de berg bleven slapen. ’s Nachts werden we verblijd door het mooie geroep van de Hyena’s die in de bergen wonen. De volgende dag stonden we heel vroeg op en genoten van een prachtige zonsopgang.

Vorige week vrijdag zijn we vertrokken naar Livingstone in Zambia. Van daaruit zijn we naar de Victoria Falls geweest, enorme watervallen waar nu het regenseizoen net voorbij is, heel veel water vanaf komt. Zo stijgen enorme wolken met water op, waardoor onze regencapen goed van pas kwamen. Ook hebben Dieke en Lisanne later die week een zipline gedaan op 112 meter hoogte bij de Victoria Falls. Dat was een geweldige ervaring!

Verder hebben we een safari gedaan in het Chobe National Park in Botswana, waar we wel vier dieren van de Big Five hebben gespot! Olifanten, buffels, giraffen en zelfs leeuwen. Ook zagen we pumba’s, antilopen, krokodillen en nijlpaarden. We hebben enorm veel dieren gezien. We hoorden dat dit park verder geen hekken heeft, dus de dieren kunnen naar andere streken komen wanneer ze dat willen. Zo keek men ook niet raar op toen een groep olifanten de weg over wilde steken, toen we het park al uit waren.

We zijn nu voor een paar dagen weer in Nkhoma om afscheid te nemen van de mensen hier. We hebben een ontzettend mooie tijd achter de rug, maar zien er ook naar uit om volgende week onze familie en vrienden weer te zien. Graag willen we jullie bedanken voor het ‘meereizen’ via de blog en jullie berichtjes.

Tot ziens in Nederland!

Groetjes,

Marijke, Dieke en Lisanne

Brutale apen

Hallo mensen!

Sinds de vorige blog hebben we weer verschillende dingen beleefd die we graag met jullie delen! Marijke heeft in tussen haar tienerjaren achter zich gelaten en heeft haar verjaardag gevierd. Ze was de vorige twee weken op ‘medical ward’ en Lisanne was te vinden op de kinderafdeling.

Ik (Dieke) ben ondertussen op Out Patient Department (soort Spoedeisende Hulp). Hiervoor was ik op Maternity (hier bevallen vrouwen) geweest. Op deze afdeling heb ik ook een nachtdienst gedraaid. Het was heel erg leuk om dit een keer mee te maken. De nachtdienst duurde van 19.00-7.30. Deze nacht waren er twee bevallingen en nog vier vrouwen die nog moesten bevallen. Hier in het ziekenhuis is het heel normaal dat je ook even gaat slapen onder je nachtdienst. In eerste instantie hoefde dat van mij niet, maar volgens mijn collega’s moest ik toch maar gaan liggen omdat je niet de hele nacht wakker kan blijven. Er werd een matras gehaald en samen met Mada, een verpleegkundestudent kon ik onder het bureau slapen. We lagen gezellig met z’n tweeën op een matras en dit op twee meter afstand van de vrouwen die weeën aan het wegpuffen en roepen waren. Heel bijzonder om mee te maken zo. Het voelde een beetje als een slaapfeestje. We waren trouwens niet de enigen die op de grond sliepen. Buiten lagen heel veel familieleden van patiënten op de grond te slapen. Ze hebben zichzelf helemaal ingewikkeld in doeken (zie foto’s).

Twee weken geleden zijn we in het weekend een dagje naar Mua geweest, een dorpje dat bekend staat om hun museum en houtsnijwerk. Hoewel we normaal niet zo van musea houden, vonden we dit erg interessant. Er werd ons veel verteld over de tradities van verschillende stammen in Malawi. We mochten in het museum geen foto’s maken want dat behoorde tot de geheimen van Malawi. We werden op de hoogte gebracht van verschillende rituelen die soms nog steeds in de praktijk worden uitgevoerd, vooral in de kleinere dorpjes. Zo leerden we over gewoonten rond de geboorte, waarom soms het haar wordt afgeschoren, het betalen van bruidschatten, de inwijdingrituelen tot het leven als volwassene en nog veel meer. Daarna hebben we een soort houtsnijworkshop gedaan. Het eindresultaat is erg mooi geworden, maar dat was meer te danken aan de mannen die ons hielpen dan aan onze eigen houtsnijvaardigheden.

Afgelopen weekend zijn we weer naar Lilongwe geweest om ons visum te regelen. We hadden voor het weekend een auto gehuurd, waarmee we ’s ochtends vroeg wilden vertrekken omdat we na Lilongwe naar Liwonde National Park wilden gaan. Helaas had de eigenaar van de auto zich verslapen, maar een uur later konden we dan toch op weg. Bij het kantoor van de immigratie kwamen we jammer genoeg voor ons visum nog geen stap verder omdat er een formulier miste, dus deze week zullen we nog een nieuwe poging wagen.

Na Lilongwe zijn we op weg gegaan naar Liwonde. Op zaterdag hebben we twee safari’s gedaan. Eén met een jeep en één met een bootje over de Shire rivier. We hebben tijdens de jeepsafari’s vogels, gazelles, antilopen, pumba’s en ‘toiletsitters’ gezien. Ook was op een gegeven moment een nijlpaard op het pad voor onze auto. Toen hij onze auto eenmaal in de gaten had zette hij het op een rennen, wat een erg grappig gezicht was van zo’n groot beest. Tijdens de bootsafari zagen we nog veel meer nijlpaarden die af en toe hun kop boven het water uitstaken of water omhoog sproeiden. We kunnen zeggen dat we nog twee olifanten hebben gezien, maar hierbij was wel een verrekijker nodig. Verder hebben we ook veel apen gezien. Deze kwamen ook het kamp binnen waar we sliepen. Zo pakte een aap eten uit een pan, begon een ander van een bord op tafel te eten en bleek een derde aap de boterhammen van Dieke te hebben opgegeten. Zelfs toen we tussen de safari’s door even op de slaapzaal waren, kwamen we apen tegen die het op ons eten hadden voorzien.

Ondertussen is ons laatste weekje in het ziekenhuis aangebroken. We vieren daarna nog twee weken vakantie en zullen dan weer terugvliegen naar Nederland!

Groetjes van Dieke, Marijke en Lisanne

P.S. Sorry voor de wazigheid van sommige foto's, het internet kon het niet aan

Ziekenhuiservaringen

Hallo lezers,

We hebben jullie nog niet veel verteld over hoe een dag of week in het ziekenhuis voor ons er uit zit. Daar willen we bij deze verandering in brengen!

Zo was ik (Lisanne) twee weken geleden op de ‘labour ward’ en op de neonatologie. Op de labour ward vinden de bevallingen plaats. Zo heb ik twee bevallingen gezien! Dit was erg bijzonder want ik was al twee diensten op de labour ward zonder dat er een geboorte had plaatsgevonden, totdat er opeens twee kinderen tegelijk werden geboren. Op de neonatologie liggen kinderen die te vroeg zijn geboren. Met de middelen die ze hier hebben wordt geprobeerd de kinderen zo goed mogelijk te helpen. Zo was er een kindje die met 26 weken geboren was wat zuurstof kreeg toegediend, een infuus had en een neusmaagsonde. Andere kinderen waren ouder en konden met minder slangetjes toe. Af en toe begon een baby te huilen die ik dan graag oppakte om even mee te gaan zitten.

Vorige week ben ik overgegaan op de chirurgische afdeling. Op maandag wordt altijd begonnen met de overdracht van de nachtdienst. Deze overdracht gaat over alle afdelingen van het ziekenhuis. Na de overdracht, rond een uur of acht, gaat alle personeel naar de eigen afdeling. Op ‘surgical ward’ wordt dan de ronde gedaan door de artsen, worden medicijnen uitgedeeld en worden de opdrachten van de artsen (zoals het afnemen van bloed) uitgevoerd. Op dinsdag en donderdag zijn de operatiedagen van het ziekenhuis. Zo ben ik donderdag naar de OK geweest waar ik drie operaties heb gezien. Vrijdag heeft heb ik bij twee patiënten het rechtzetten van een armfractuur gezien. Dit vond ik allemaal erg interessant!

Op de chirurgische afdeling was vorige week een patiënt met psychiatrische problemen. Hier was de patiënt nog niet bekend mee en er was nog geen oorzaak of behandeling voor gevonden. De vrouw raakte op een gegeven moment in paniek en begon allemaal kleine raampjes op de afdeling kapot te slaan. De andere patiënten en familie renden snel naar buiten, voor zover dat voor de patiënten mogelijk was. Al gauw kwamen er een aantal mannen aan en zo werd de patiënt op een bed gelegd en in bedwang gehouden door minstens tien mannen. De verpleegkundigen dienden haar kalmerende injecties toe en wat later werd de vrouw met verband aan handen en voeten vastgebonden.

Ik (Marijke) was vorige week voor de derde week op OPD. OPD staat voor out patiënt department en is de plek waar alle patiënten het ziekenhuis binnenkomen. Dit varieert van alleen een controle voor de medicijnen tot de spoedgevallen. OPD bestaat uit verschillende afdelingen, zo is er bijvoorbeeld een emergency room, 2 priority rooms, casualty (wondbehandeling), het testen van malaria en de triage. De triage is een ruimte die elke morgen stampvol zit en waar alle vitale functies (bloeddruk, temperatuur, zuurstofgehalte etc.) van de patiënten gemeten worden en de patiënten vervolgens een triage krijgen. Dit kan zijn: emergency (spoed), priority (prioriteit), of queue (wachtrij). Het is bijzonder om te zien dat deze triage meestal alleen door assistenten (die geen opleiding hebben gehad) wordt gedaan omdat er te weinig verpleegkundigen zijn. Daarnaast is het bijzonder dat de patiënten hierbij eigenlijk helemaal niets gevraagd wordt, maar dat er alleen naar de vitale functies en naar hoe de patiënt er uit ziet gekeken wordt. Een heel verschil met Nederland!

Verder ben ik regelmatig in de emergency room. Vaak komen hier patiënten die al erg ziek zijn. In de emergency room ben ik druk met het afnemen van bloed, het inbrengen van infusen en het geven van medicatie, vaak via injecties. Ondertussen wordt de patiënt dan door de arts beoordeeld en wordt er een voorlopige diagnose gegeven. Waarna de patiënt meestal wordt opgenomen op een afdeling. Het interessante aan de OPD is dat er van allerlei patiënten binnenkomen. Omdat mensen hier vaak lang met iets doorlopen voordat ze naar het ziekenhuis komen zie je soms dingen die je in Nederland niet zo snel tegen zou komen. Pas zag ik bijvoorbeeld een man van rond de 30 jaar oud van maar 34 kg en een man met een enorm gezwel in zijn buik. Verder doe ik veel MRDT’s (snelle malariatesten) op de OPD. Veel testen zijn positief, want veel van de patiënten die in het ziekenhuis worden opgenomen hebben malaria.

De afgelopen drie weken was ik (Dieke) op de kinderafdeling. Hier liggen meestal zo rond de 60 kinderen. De afdeling is opgedeeld in twee gedeeltes: High care (hier liggen de ernstig zieke kinderen) en de medium care. De meeste kinderen die op de afdeling binnenkomen hebben malaria.

Mijn werkdag ziet er vaak als volgt uit: we beginnen met een overdracht. Hier worden de nieuwe en de ernstig zieke patiënten besproken. Vervolgens ga ik vaak mee met de artsenronde. Hier leer ik veel van. Hierna help ik met het uitzetten en geven van de medicatie. Als er nieuwe patiëntjes binnen komen breng ik vaak een infuus in en meet ik de vitale functies. Daarna stel ik samen met een collega een zorgplan op.

De collega’s op de afdeling zijn erg leuk en er wordt veel gelachen. Sommige kinderen hebben nog nooit een blank persoon gezien en vinden mij in het begin een beetje eng. Maar later gaat dit vaak beter en kan ik met ze spelen en lachen. Een paar keer heb ik meegemaakt dat een kindje op de afdeling kwam te overlijden. Dit is soms wel lastig. Mensen gaan hier heel anders met het sterven om. Als er een kindje overlijdt, wordt er vervolgens niet meer over gesproken. De familie van het kindje laat ook geen verdriet zien in het openbaar. Dit is allemaal zo anders dan in Nederland.

Afgelopen zaterdag zijn we naar Lilongwe geweest om ons visum te verlengen. De heenreis met de minibus verliep tegen alle verwachtingen in, erg snel, zodat we al om 9 uur op het juiste adres waren. Helaas ging het daar niet zo soepel. Na een lang gesprek en uitleg over de bijzondere regels rond het visum hier, stonden we weer buiten. De bedoeling is dat we over een poosje terug komen met een aanvraag voor een visum, een aantal papieren en geld om hier tot eind mei te kunnen blijven. Hierna zijn we lekker gaan eten en hebben boodschappen gedaan. Even later zaten we voor het eerst in ons leven in een tuctuc. Erg knus zo met z’n drieën! De man zette ons af bij de minibus waar we snel insprongen omdat het inmiddels enorm was gaan regenen. Tijdens de terugreis spraken we verschillende mensen. Zo sprak Lisanne met iemand die zijn zangvaardigheden aan haar liet horen door een heel lied te zingen. Erg leuk dat dit hier zo gebeurd.

Groetjes

Een verkochte auto en een lege bank

Hallo allemaal, wat fijn dat je dit leest! Ben je voor het eerst hier of ben je al geweest?

Het is al weer twee weken geleden dat we de laatste blog hebben geschreven. We hebben ondertussen weer genoeg beleefd! Zo zijn we bij verschillende keizersneden geweest. Erg bijzonder om te zien hoe dat gaat. Een groot verschil met Nederland is dat wanneer het kind geboren is, het na de eerste zorg niet bij de moeder wordt gelegd, maar aan de zijkant totdat de artsen klaar zijn met de operatie aan de moeder. Zo ligt het kind soms wel meer dan een half uur aan de kant terwijl de artsen druk bezig zijn om de snede weer te hechten. Wij vonden het wel leuk om even met het kindje te knuffelen terwijl de moeder werd gehecht.

Ook hebben we Nkhoma mountain beklommen. In het begin werd ons de weg gewezen door Sproet, de hond, en later door een paar kinderen. Het uitzicht was prachtig!

Afgelopen weekend zijn we naar Cape Maclear geweest samen met 5 andere studenten uit Nkhoma hospital. Dit verliep niet helemaal zonder problemen. Zo hadden we twee auto’s gehuurd en wilden we vrijdagochtend vroeg vertrekken. Tot we vrijdagochtend werden gebeld; één auto was net de dag er voor verkocht. Gelukkig had de man waarbij we de auto hadden gehuurd al redelijk snel een minibus kunnen regelen. De banden moesten alleen nog vervangen worden. Uiteindelijk vertrokken we anderhalf uur later dan gepland naar Cape Maclear. We hadden gehoord dat op onze bestemming geen pinautomaten waren, dus wilden we onderweg bij een bank pinnen. Na zo’n beetje anderhalf uur in de brandende zon in de rij te hebben gestaan bij de pinautomaat waren we aan de beurt; Toen bleek te pinautomaat leeg te zijn. Nadat we eindelijk aan waren gekomen op de plaats van bestemming, bleek onze boeking niet goed door te zijn gekomen. Alle kamers waren bezet omdat het paasweekend was. Gelukkig konden we nadat de eigenaar verschillende telefoontjes had gedaan terecht bij een andere accommodatie.

Die zaterdag zijn na een ontbijt (dit bestond uit ei, toast en patat) met een boot naar een eilandje gevaren in Lake Malawi, waar we de fish eagle hebben gespot en tijdens het snorkelen heel veel vissen hebben gezien. Zondag zijn we naar een kerkdienst in Chichewa (lokale taal) geweest. Omdat het Pasen was, werd het in de open lucht gehouden en waren er veel verschillende koortjes. Het was bijzonder om deze kerkdienst mee te maken. Zo waren er een paar houten bankjes neergezet onder de bomen en zaten er veel mensen op hun kleedjes op de grond.

De terugreis verliep maandag gelukkig zonder problemen en gisteren zijn we weer begonnen in het ziekenhuis. Marijke is ondertussen overgegaan naar de OPD (Out Patient Department) en Dieke naar de kinderafdeling.

Tionana,

Dieke, Marijke en Lisanne

Een deuk is zo gemaakt !?

Hallo lieve mensen,

Onze vorige blog is nog niet zo lang geleden, maar we hebben jullie al weer genoeg te vertellen! We vinden het trouwens allemaal erg leuk om jullie reacties op de blogs te lezen!

Dinsdag is Lisanne op outreach geweest. Eigenlijk wilden we allemaal gaan, maar de auto zat zo vol dat we niet allemaal mee konden. Met 16 mensen in een grote jeep gepropt, reden we naar een dorpje een half uurtje verderop. Hier werden vaccinaties gegeven aan kinderen en moeders, en werden bij hen de controles gedaan.

Voor een schoolopdracht was het de bedoeling dat we gezondheidsvoorlichting zouden geven. Wij hadden gehoord dat klamboes die tegen malaria worden uitgegeven, regelmatig worden gebruikt als bescherming voor het gewas, als visnet of zelfs als trouwsluier. We besloten daarom om onze voorlichting te richten op malaria en het gebruik van klamboes. Na overleg kon Lisanne de voorlichting doen bij een vrouw in het dorpje dichtbij de plek waar de outreach plaatsvond. Omdat Dieke en Marijke niet meekonden hebben zij de voorlichting gegeven op de under-5 clinic.

Lisanne werd voor haar voorlichting tijdens de outreach uitgenodigd in het huisje en voor het huisje had ze een mooi gesprek met de vrouw (met behulp van een lokale verpleegkundestudent als tolk). Het was erg bijzonder om te zien hoe de mensen hier echt leven; waar ze wonen, eten koken en slapen. Het was duidelijk zichtbaar dat de mensen hier echt weinig financiële middelen hebben. De vrouw was erg dankbaar dat mensen zoals wij naar Malawi komen om hen te helpen.

Marijke kon de volgende dag mee op outreach, waar ze veel kinderen en vrouwen heeft gevaccineerd. De rit in de ambulance naar het dorpje toe was nog wel een hele belevenis. De nacht ervoor had het namelijk flink geregend en omdat ze hier niet zulke mooie geasfalteerde wegen hebben, zaten we regelmatig vast.

Afgelopen vrijdag zijn we weer naar het Nursing Council in Lilongwe geweest. Dieke moest zich nog laten registreren als verpleegkundige. Dieke was namelijk ziek toen Marijke en Lisanne dit hadden laten doen. We hadden een auto gehuurd en waren ruim op tijd in de buurt van het Nursing Council. Omdat we niet het precieze adres wisten (deze zijn namelijk niet zo duidelijk aangegeven als in Nederland), vroegen we wat mensen om hulp. Toen begon de auto opeens flink te bewegen en hoorden we een hoop lawaai. We keken om en zagen dat er een grote auto tegen onze auto aan was gereden. Gelijk stonden er een heleboel mensen om ons heen die ons raad begonnen te geven. Toen de auto weer van ons af reed hoorden we weer een hoop lawaai en de auto nam ondertussen de halve bumper van onze auto mee. Al snel was er een politieagent bij. Gelukkig was degene die tegen onze auto was aangereden erg eerlijk over de aanrijding en wilde ze alles goed afhandelen. Na een bezoekje aan het politiebureau en aan een ‘mechanic’ die de auto weer een beetje oplapte voor de reis, kregen we van degene die tegen onze auto was aangereden 25.000 kwacha (ongeveer € 27,-) voor de autoschade. Dit is voor hier een hoop geld. Na een hoop geregel zijn we uiteindelijk toch nog bij het Nursing Council zijn aangekomen. Hier werd Dieke nog wel even goed ondervraagd voordat zij haar registratie kreeg.

Omdat we met de auto in Lilongwe waren hebben we flink inkopen gedaan in de supermarkt. Met het ‘openbaar vervoer’ zijn veel boodschappen namelijk lastig mee te nemen. De gastvrouw van het guesthouse merkte al op dat we nu ongeveer onze eigen supermarkt hebben op onze kamer.

We leren ondertussen ook zelf creatief om te gaan met de spullen die we hebben. Zo moest Lisanne een andere klamboe ophangen, omdat houtmotten haar oude klamboe hadden doorgeknaagd. Er was alleen nergens touw, dan maar met verjaardagsslingers! Dat komt ook nog eens goed uit want Dieke is maandag jarig!

Tot de volgende blog!

Het is groot en grijs

Muli bwanji (Hallo, hoe gaat het?),

Wat gaat de tijd toch snel hier! We zitten op dit moment al op 27% van onze stage en genieten volop!

Vorige week zijn Lisanne en Dieke naar ‘Under five’ gegaan. Hier worden kinderen gewogen en gevaccineerd. Maar ook de vrouwen krijgen hier vaccinaties tegen Tetanus. Rond acht uur verzamelen zich hier elke dag zo’n 150 vrouwen en kinderen. Ze krijgen hier seksuele voorlichting, voorlichting over hygiëne en symptomen van veel voorkomende ziekten. Dit doen ze onder andere zingend, zodat de vrouwen het goed kunnen onthouden. Dit klinkt heel mooi!

Ook hebben we vorige week weer de nodige avonturen beleefd. Zo waren we in de achtertuin onder een afdak voor school bezig toen er ineens een slang, die boven ons zat, zich naast ons liet vallen op een hagedis. Hij at hem op en gleed weer de bosjes in. Dat was wel even schrikken.

Op woensdag begint de dag altijd in de chapel van het ziekenhuis. Hier worden liederen in het engels en chichewa gezongen en wordt een korte preek gedaan. De andere tijdsbeleving is hier ook duidelijk zichtbaar; Zo waren er twee minuten voor aanvang in de chapel nog maar zo’n vijf mensen aanwezig. Tijdens de dienst liep dit op naar zo’n zestig mensen.

Afgelopen vrijdag zijn we samen met Jelger en Pavien (geneeskundestudenten uit Groningen) naar Nkhotakota gereisd om daar een weekendje te blijven. We hadden een auto gehuurd en via Google Maps gingen we rijden. Maar dit ging niet zo voorspoedig als we hadden gehoopt. We hebben meer dan zestig kilometer op een onverharde weg gereden met veel hobbels en gaten. De omgeving was prachtig, maar de weg werd steeds slechter. Op een gegeven moment reden we op een smal, hobbelig bergpaadje wat meer leek op een droogstaande rivierbedding. Dit was wel even spannend, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en rond zeven uur kwamen we aan op onze bestemming.

Zaterdag hadden we het plan om naar het National Park te gaan om een safari te doen. We hadden gehoord dat dit heel mooi was en dat hier veel wilde dieren te zien waren. Maar nu is het zo dat hier in Malawi vaak geen adressen bekend zijn, zo ook niet van dit park. Na heel vaak vragen en de verkeerde kant opgestuurd te zijn, kwamen we bij onze bestemming. Helaas was er een probleem. Zo’n jaar geleden zijn er in dit park een paar honderd olifanten uitgezet, maar die moeten nog wennen dus kunnen ze ander gedrag vertonen. Verder hadden ze geen beveiliging, maar we konden wel met onze eigen auto naar binnen. De vrouw aan de balie kon niet garanderen dat het veilig was met de olifanten. We bedachten ons ook dat we wanneer we autopech zouden krijgen we een groot probleem zouden hebben. Dit leek ons toch allemaal teveel risico dus hebben we besloten het National Park niet in te gaan. We zijn naar Malawi Lake gegaan waar we heerlijk hebben gezwommen, gerust en gegeten.

De volgende dag regende het hard en we besloten alvast terug te rijden naar het guesthouse. Om naar Nkhoma te gaan, namen we de hoofdweg door het National Park. Door mensen in Nkhotakota was ons vertelt dat dit een goede route richting huis was. Bovendien zouden er hekken langs de weg zijn waardoor het veilig rijden is. Toen we nog maar net het park inreden zagen we verschillende apen, vogels en antilopen.

Maar toen gebeurde het… We reden richting het einde van het park toen we ineens moesten stoppen. Er liep een groep olifanten op de weg! Dit hadden we totaal niet verwacht! Het waren twee grote olifanten met vier kleine olifantjes. De grote olifanten gingen zo’n dertig meter voor ons beschermend om hun jongen heen staan, terwijl ze de hele tijd in onze richting keken. Vervolgens kwamen ze langzaam naar de auto toelopen. Dieke was op dat moment chauffeur en stopte meteen, we zaten heel stil (en bibberend ) in de auto. Ze kwamen steeds dichterbij. Gelukkig gingen ze 5 meter voor de auto de bosjes weer in. Het was heel mooi om te zien, maar we waren best wel geschrokken. Wat een avontuur!

Vandaag zijn we weer begonnen in het ziekenhuis. Marijke zat vorige week nog op ‘Surgical Ward’ maar vanaf vandaag is ze ook bij ‘Under five’ begonnen. Lisanne is naar ‘Medical ward’ gegaan. Dit is een ‘niet-snijdende’ afdeling, waarop patiënten liggen met onder andere malaria, hartproblemen, bloedvergiftiging, longziekten en bloedarmoede

Heel veel liefs,

Lisanne, Marijke en Dieke

Ondertussen in Malawi...

Dag leuke lezers,

Ondertussen beginnen we hier aardig te wennen. Tijdens het werk zijn er vaak genoeg momenten waarop er even niets te doen is, waarbij de verpleegkundigen ons graag Chichewa leren. Het is best lastig omdat het totaal anders is van de talen die we kennen. Zo kennen we nu een paar woorden, maar dat zorgt regelmatig voor een glimlach op het gezicht van een patiënt.

Vorige week zaterdag hadden we een auto gehuurd om naar Dedza te gaan samen met twee andere Nederlandse studenten. Dedza is een klein dorpje, bekend om het pottenbakken. Voor ons leek het vanwege de afstand een goede mogelijkheid om te oefenen met het linksrijden. Toen we Nkhoma uit waren, leidde de navigatie ons in de kleine, spierwitte ‘vrouwenauto’ al snel op een zandweg. Daar hebben we het eerste uur geprobeerd de hobbels en bobbels te ontwijken, nagestaard door de lokale bevolking die we zagen denken: ‘Wat doet die auto hier?’ Uiteindelijk kwamen we gelukkig weer op de hoofdweg en waren we daarna vrij snel in Dedza.

In Dedza hebben we eerst in het pottenbakkerswinkeltje gekeken, waarna we begonnen aan onze klim de berg op. Het was ongeveer een tocht van tweeënhalf uur de berg op, maar het uitzicht was dan ook geweldig! Het landschap hier is toch weer heel anders dan wat we in Europa hadden gezien. We zagen tijdens onze tocht naar boven, heel veel mensen van de lokale bevolking de berg afkomen met enorme takkenbossen op hun hoofd. Zelfs de kinderen deden mee! Ondanks dat het in de ochtend erg bewolkt was, wat later wel wat wegtrok, zijn Dieke en Lisanne erg verbrand. Marijke was zo slim om te blijven smeren met de zonnebrand. Weer beneden aangekomen dronken we nog een koude cola in het restaurant, heerlijk! Op de terugweg stopten we in een dorpje waar een soort markt was. Al gauw werd de hele auto omringt met mensen die ons maar al te graag wat wilden verkopen. Nadat we ons inkopen hadden gedaan, zijn we snel richting Nkhoma gegaan, aangezien hier niet zulke verlichting is als in Nederland.

Over verlichting gesproken, we leren steeds meer om dankbaar te zijn voor de stroom en het water dat we hebben. Het is een zegen als er water uit de kraan komt, de koelkast werkt en je zo een lamp aan kan doen. Dat hebben we wel geleerd doordat het hier niet vanzelfsprekend is dat dit gebeurd.

Ook zijn de mensen hier erg blij met regen. In de eerste weken dat we hier waren, had het niet geregend. We hoorden dat het geen goed regenseizoen is en dat mensen bang zijn dat de oogst gaat mislukken. Gelukkig is er afgelopen dagen toch regen gekomen. Soms stort het met enorme hoeveelheden uit de lucht.

Dieke heeft afgelopen week niet veel in het ziekenhuis kunnen zijn omdat ze ziek was en uitdrogingsverschijnselen had. Ze is nu officieel patiënt hier in Nkhoma Hospital met haar eigen healthpassport. Gelukkig was de malariatest negatief en gaat het weer de goede kant op! Gisteren zijn Marijke en Lisanne naar het Nursing Council geweest in Lilongwe met de stagebegeleider. Dit moest nog steeds gebeuren om ons te laten registreren als verpleegkundigen. We hebben ons weer verbaasd over hoe sommige dingen in Malawi gaan. Zo gingen we van de één naar de ander. De vrouw met wie we een afspraak hadden, had een andere afspraak dus moesten we naar die plek toekomen. Daarna gingen we naar het Nursing Council om daar te betalen en papieren in te leveren. We zijn benieuwd of we er nog wat van weer horen!

We hebben ondertussen weer veel gezien en meegemaakt in het ziekenhuis. Zo heeft Lisanne in OPD geholpen bij triage van patiënten door vitale functies te meten, snelle malariatesten afgenomen, veel injecties gegeven, mensen bloed afgenomen en verschillende lumbaal puncties gezien. Ook was er een jongetje met een gebroken arm die werd rechtgezet tijdens een korte anesthesie. Bijzonder om te zien hoe creatief er wordt omgegaan met de middelen die er beschikbaar zijn.

Bij Dieke en Marijke op surgical ward waren een paar patiënten die engels kunnen spreken. Ze waren erg geïnteresseerd in hoe alles in Nederland gaat en konden het zich maar lastig voorstellen hoe mensen met de kou kunnen omgaan.

Volgende week hopen Dieke en Lisanne naar een andere afdeling te gaan, de ‘under five clinic’. Marijke blijft nog even op de surgical ward.

Tot kijk in onze volgende blog!

Groetjes,

Dieke, Marijke en Lisanne

'Emergency Room'

Eerste indrukken in het ziekenhuis

Lieve mensen,

Weer een bericht vanuit het zonnige Malawi! Sinds onze vorige blog zijn we al weer heel wat ervaringen rijker.

Donderdag was onze eerste dag in het ziekenhuis. Allereerst waren we bij een overdracht van het hele ziekenhuis van de nachtdienst naar de dagdienst. Helemaal volgen lukte nog niet, want we moeten nog wel een beetje wennen aan het Afrikaanse Engelse accent. Vervolgens kregen we een rondleiding door het hele ziekenhuis, op alle afdelingen mochten we even kijken. Na alles gezien te hebben mochten we allemaal een afdeling kiezen. Lisanne koos voor OPD (Out Patient Department). Dit is een soort van eerste hulp post, waar de patiënten het ziekenhuis binnenkomen. Dieke en Marijke gingen naar de surgical ward (chirurgische afdeling). Hier liggen patiënten die wachten op een operatie of net een operatie hebben gehad. We keken onze ogen uit!

Op de Churgical ward maakten we ook van alles mee. Dieke smolt van alle kleine baby’tjes van de vrouwen die net een keizersnede hadden gehad, daar moest een Afrikaanse verpleegkundige wel om lachen. Verder verbaasden we ons over hoe de patiënten hier met pijn omgaan, er wordt weinig pijnstilling gegeven maar de patiënten geven geen kik.

’s Nachts werd onze nachtrust verstoord, door Marijke die ziek geworden was. ’s Ochtends was ook Dieke ziek. We hadden veel gezelschap want halverwege de dag was ongeveer de helft van onze huisgenoten ook ziek.

Zaterdag zijn Lisanne en Marijke naar Lilongwe, de hoofdstad van Malawi geweest om wat boodschappen te doen. Dieke was nog steeds ziek dus bleef thuis (Marijke voelde zich al weer beter).

De reis naar Lilongwe toe was al een hele belevenis. We vertrokken met een minibusje vanuit Nkhoma, die compleet vol geladen was met mensen en een stel kippen die per drie aan hun poten aan elkaar gebonden waren. Onderweg was er van alles te zien: een prachtig uitzicht over de bergen, een heleboel lopende mensen, geitjes die achterop de fiets vervoerd werden en kippen die met bosjes ondersteboven aan de stuurtjes van de fietsen hingen. Ook veel te horen trouwens; de radio stond zo hard dat onze oren er bijna van af schudden.

In Lilongwe aangekomen was er veel te zien; staatverkopers, winkeltjes, bedelaarsen vooral veel armoede, dat was wel erg om te zien. In de supermarkt aangekomen kwamen we tot de ontdekking dat ongeveer de helft van de producten over de datum is, hier zijn ze dus blijkbaar niet zo van de regeltjes.

De heenweg in het minibusje was nog niks vergeleken bij de terugweg. Telkens als we dachten dat het busje nu echt wel vol zat, stopten we weer bij een dorpje en kwamen er nog meer mensen bij.

Zondag gingen we naar de kerk die al om 7.30 begon. Dat was ook wel fijn want dan is het nog niet zo warm. Het was een mooie Engelstalige dienst met ongeveer 200 mensen. Er waren veel koortjes die tussendoor zongen. Alle liederen werden meerstemmig gezongen. Aan het einde van de dienst werden we nog warm welkom geheten. We werden naar voren gevraagd en moesten onszelf voorin de kerk even voorstellen en er werd voor ons gebeden.

We zitten hier ook regelmatig zonder stroom, niet altijd even praktisch. Zo wilde een huisgenootje gisteren een cake bakken, maar pas na drie pogingen lukte dit, omdat de stroom telkens weer voor een paar uur uitviel wanneer de cake net half gaar was.

Vandaag hadden we weer een leerzame dag in het ziekenhuis. Elke dag is weer anders en we leren de cultuur steeds weer een beetje beter kennen.

We willen jullie bedanken voor jullie berichtjes, dit vinden we erg leuk om te lezen!

Warme knuffel uit Malawi